Greek

Εισαγωγή

Τα μυστικά είναι απλά.

Επειδή η αλήθεια είναι απλή. Είναι το πιο απλό πράγμα στον κόσμο – γι αυτό και δεν το βλέπουμε. Υπάρχει μόνο ένα Πράγμα στον κόσμο, όχι δύο, όπως έχουν αρχίσει να διαπιστώνουν και οι σύγχρονοι φυσικοί και μαθηματικοί, και όπως ξέρει καλά και ένα παιδί όταν χαμογελάει στα κύματα σε μια ηλιόλουστη παραλία, όπου ο αφρός της θάλασσας μοιάζει να υπάρχει από την αρχή του χρόνου, αναπολώντας έναν υπέροχο ρυθμό που αναδύεται από την αρχαία μνήμη και συνδέει μέρες και λύπες σε μία μοναδική ιστορία, τόσο παλιά που μοιάζει με μια παρουσία που δεν αλλάζει, τόσο περιεκτική στο μεγαλείο της που αγκαλιάζει ακόμη και τα γλυστρίματα ενός γλάρου. Και όλα περιέχονται μέσα σε ένα δευτερόλεπτο, το σύνολο όλων των χρόνων και όλων των ψυχών, όλα μέσα σε ένα απλό μικρό σημείο που γλιστράει για μια στιγμή πάνω στον άγριο αφρό. Όμως έχουμε χάσει αυτό το σημείο, και αυτό το χαμόγελο, και αυτό το τραγουδιστό δευτερόλεπτο. Έτσι προσπαθήσαμε να αναπαράγουμε την Μοναδικότητα με την πρόσθεση: 1+1+1… όπως οι υπολογιστές μας, λες και προσθέτοντας όλη την πιθανή γνώση από κάθε αντιληπτή κατεύθυνση θα οδηγούσε τελικά στην σωστή νότα, την μία νότα που φέρνει ένα τραγούδι και μετακινεί τους κόσμους και την καρδιά ενός ξεχασμένου παιδιού. Προσπαθήσαμε να κατασκευάσουμε αυτήν την Απλότητα για κάθε βιβλίο τσέπης, αλλά όσο περισσότερο πολλαπλασιάσαμε τα έξυπνα κουμπιά μας για να απλοποιήσουμε την ζωή, τόσο πιο μακριά πέταξε το πουλί και το χαμόγελο- ακόμη και ο λαμπυρίζων αφρός μολύνεται από τις εξισώσεις μας. Δεν είμαστε καν εντελώς σίγουροι αν το σώμα μας είναι ακόμη δικό μας – η όμορφη Μηχανή κατάφαγε τα πάντα.

Και όμως αυτό το ένα Πράγμα είναι και η μία και μοναδική Δύναμη επειδή ό,τι λάμπει σε ένα σημείο λάμπει επίσης και σε άλλα σημεία. Όταν γίνει αυτό κατανοητό, όλα τα υπόλοιπα είναι κατανοητά. Δεν υπάρχει παρά μόνο μια Δύναμη στον κόσμο, όχι δύο. Ακόμη κι ένα παιδί το ξέρει αυτό: είναι ο βασιλιάς, είναι αλώβητος. Αλλά το παιδί μεγαλώνει, ξεχνάει. Και οι άνθρωποι έχουν μεγαλώσει, και τα έθνη και οι πολιτισμοί, καθένας με τον τρόπο του ψάχνοντας το Μεγάλο Μυστικό, το απλό μυστικό- μέσα από πολέμους και κατακτήσεις, μέσα από διαλογισμό ή μαγεία, μέσα από την ομορφιά, την θρησκεία ή την επιστήμη. Κι όμως στην πραγματικότητα δεν ξέρουμε ποιός είναι πιο προηγμένος.: ο κατασκευαστής της Ακρόπολης, ο Θηβαίος μάγος, ο αστροναύτης του ακρωτηρίου Κέννεντυ, ο Κιστερκιανός μοναχός, γιατί ο πρώτος έχει απαρνηθεί την ζωή προκειμένου να την καταλάβει, ο άλλος την έχει αγκαλιάσει χωρίς να την καταλαβαίνει, ο τρίτος άφησε ένα ίχνος ομορφιάς και ο τέταρτος ένα λευκό ίχνος σε έναν αναλλοίωτο ουρανό – είμαστε απλά οι τελευταίοι στην λίστα, αυτό είναι όλο. Και ακόμη δεν έχουμε βρει την μαγεία μας. Το σημείο, το ισχυρό μικρό σημείο, είναι ακόμη εκεί στην ανοιχτή παραλία του κόσμου. Λάμπει για όποιον θέλει να το πιάσει, ακριβώς όπως έλαμπε πριν να είμαστε άνθρωποι κάτω από τα αστέρια.

Άλλοι, βέβαια, έχουν αγγίξει το Μυστικό. Ίσως οι Έλληνες να το ήξεραν και οι Αιγύπτιοι και σίγουρα οι Ινδοί Άγιοι των Βεδικών καιρών. Αλλά τα μυστικά είναι σαν λουλούδια πάνω σε ένα όμορφο δέντρο. Έχουν την εποχή τους, την αόρατη ανάπτυξη τους και το ξαφνικό τους άνθισμα. Υπάρχει «καιρός» για τα πάντα, για την ένωση των αστεριών πάνω από τα κεφάλια μας και το πέρασμα του κορμοράνου πάνω από τον αφροσκεπασμένο βράχο και ίσως ακόμη για τον ίδιο τον αφρό, πιασμένο για μια στιγμή στην κορυφή του κύματος. Κάθε τι κινείται σύμφωνα με ένα μοναδικό τελετουργικό. Και έτσι κάνουν και οι άνθρωποι. Ένα μυστικό, δηλαδή, μία γνώση και δύναμη, έχει τον δικό του οργανικό χρόνο, ένα μικρό κύτταρο πιο εξελιγμένο από τ’ άλλα δεν μπορεί να ενσαρκώσει τη δύναμη της γνώσης του, να αλλάξει, δηλαδή, τον κόσμο, να επισπεύσει το άνθισμα του μεγάλου δέντρου, παρά μόνο αν το υπόλοιπο έδαφος της εξέλιξης είναι έτοιμο.

Αλλά ο καιρός έχει έρθει. Έχει έρθει, κατακλύζει όλη την γη, ακόμη κι αν το λουλούδι που δεν φαίνεται ακόμη μοιάζει με ένα μικρό μπουμπουκάκι: φοιτητές αποκεφαλίζουν το άγαλμα του Γκάντι στην Καλκούτα, οι αρχαίοι θεοί καταρρέουν, μυαλά ταισμένα με διανόηση και φιλοσοφία φωνάζουν για καταστροφή και προσκαλούν τους ξένους Βάρβαρους να τους βοηθήσουν να διαλύσουν την δική τους φυλακή, όπως έκαναν οι αρχαίοι Ρωμαίοι. Άλλοι ζητάνε χημικούς παράδεισους- οποιοσδήποτε δρόμος είναι καλύτερος από αυτόν εδώ! Και η γη παίρνει ανάσες, αναστενάζει μέσα από όλες τις ρωγμές της, τις αμέτρητες ρωγμές της, μέσα από όλα τα κύτταρα του μεγαλειώδους σώματός της που μεταμορφώνεται. Το λεγόμενο κακό της εποχής μας είναι μια νέα γέννα που καμουφλάρεται, την οποία δεν ξέρουμε πώς να χειριστούμε. Βρισκόμαστε μπροστά σε μια νέα εξελικτική κρίση τόσο ριζική όπως πρέπει να ήταν αυτή όταν εξελίχθηκε γενετικά ο άνθρωπος από τους μεγάλους πιθήκους.

Όμως μιας και το γήινο σώμα είναι ένα, η συνταγή είναι μία, όπως και η Αλήθεια, και ένα μικρό σημείο αλλαγμένο θα αλλάξει και όλα τα άλλα. Αυτό το σημείο, ωστόσο, δεν βρίσκεται στις βελτιώσεις των νόμων μας, των συστημάτων μας ή των επιστημών μας, των θρησκειών μας, των σχολείων της σκέψης ή των αναρρίθμητων –ισμών – όλα αυτά είναι μέρος της παλιάς Μηχανής⋅ ούτε μια βίδα δεν χρειάζεται να σφιχτεί, να προστεθεί ή να βελτιωθεί οπουδήποτε: βιώνουμε μία ακραία ασφυξία. Επιπλέον, αυτό το σημείο δεν έχει να κάνει με την νοημοσύνη μας – που είναι αυτή η οποία εξαρχής έστησε αυτήν την Μηχανή- ούτε καν με το να βελτιώσουμε τον Άνθρωπο, που θα οδηγούσε μόνο στο να δοξάσουμε της αδυναμίες του και τα περασμένα μεγαλεία του. « Το ατελές του Ανθρώπου δεν είναι η τελευταία λέξη της Φύσης», είπε ο Σρι Ορομπίντο, «αλλά και η τελειότητά του δεν είναι η τελευταία κορυφή του Πνεύματος». Πράγματι, αυτό το σημείο βρίσκεται σε ένα μέλλον πέρα από αυτό που μπορεί να συλλάβει η διανόησή μας, αλλά μεγαλώνει στα βάθη του Είναι μας, όπως τα λουλούδια της Γαζίας όταν όλα τα φύλλα της έχουν πέσει.

Όμως υπάρχει ένα χερούλι για να ανοίξεις το μέλλον, αρκεί να μπούμε στην καρδιά του πράγματος. Όμως πού είναι αυτή η καρδιά αν δεν είναι στα ανθρώπινά μας μέτρα; Μια μέρα, τα πρώτα ερπετά βγήκαν από το νερό και ήθελαν να πετάξουν, τα πρώτα θηλαστικά όταν βγήκαν από την ζούγκλα έριξαν μια παράξενη καινούρια ματιά πάνω στον κόσμο: ήταν η ίδια έντονη και ακαταμάχητη επιθυμία που τους έκανε να σκεφτούν να πάνε σε άλλο επίπεδο. Και ίσως όλη αυτή η δύναμη για μεταμόρφωση να υπήρχε ήδη μέσα σ αυτήν την απλή ματιά ΠΡΟΣ κάτι άλλο, σαν αυτή η ματιά, αυτή η έλξη, αυτό το σημείο που το άγνωστο φωνάζει, να είχε την δύναμη να ξεκλειδώσει τον φραγμό προς το μέλλον.

Και βεβαιώνουμε ότι υπάρχει ένα μέλλον πολύ πιο υπέροχο απο τον ηλεκτρονικό παράδεισο του μυαλού: ο άνθρωπος δεν είναι το τέλος, όπως δεν ήταν και ο αρχαιοπτέρυξ , για τα ερπετά – πώς θα μπορούσε οτιδήποτε να είναι το ζενίθ του μεγάλου εξελικτικού κύματος; Το βλέπουμε καθαρά στους εαυτούς μας: Φαίνεται ότι εφευρίσκουμε ακόμη πιο υπέροχες μηχανές, ασταμάτητα επεκτείνουμε τα όρια του ανθρώπου, μέχρι που προσεγγίζουμε και τον Κρόνο και την Αφροδίτη. Όμως αυτό είναι μόνο φαινομενικό, ολοένα και πιο παραπλανητικό και καταπιεστικό, και δεν επεκτείνουμε τίποτα: απλώς στέλνουμε στην άλλη πλευρά του κόσμου ένα αξιοθρήνητο μικρό όν που δεν ξέρει καν να φροντίζει το ίδιο του το είδος, ή αν οι φωλιές του φιλοξενούν έναν δράκο ή ένα κλαψιάρικο μωρό. Δεν προοδεύουμε⋅ ακατάστατα φουσκώνουμε ένα τεράστιο πνευματικό μπαλόνι, που μπορεί μαλιστα να εκραγεί στα μούτρα μας. Δεν έχουμε βελτιώσει τον άνθρωπο⋅ απλά τον κάναμε κολοσιαίο. Και δεν θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά. Το λάθος δεν βρίσκεται σε κάποιο ελάττωμα των αρετών μας ή των νοητικών μας ικανοτήτων, γιατί αν αυτές τις τραβήξουμε στα άκρα το μόνο που μπορούν να κατασκευάσουν είναι υπερ-άγιους ή υπερμηχανήματα-τέρατα. Ένα άγιο ερπετό στην τρύπα του δεν θα μπορούσε να συμβάλλει εξελικτικά περισσότερο από έναν άγιο μοναχό. ΄Η διαφορετικά, ας τα ξεχάσουμε όλα. Η αλήθεια είναι, ότι η συμβολή του ανθρώπου-ή η συμβολή οποιουδήποτε –δεν βρίσκεται στο να τελειοποιηθεί σε έναν υψηλότερο βαθμό ο τύπος στον οποίο αναφερόμαστε⋅ βρίσκεται στο «κάτι άλλο» το οποίο δεν είναι ο ίδιος τύπος, σε αυτό που επιθυμεί να γίνει. Τέτοιος είναι ο εξελικτικός νόμος. Ο άνθρωπος δεν είναι το τέλος⋅ ο άνθρωπος είναι ένα «μεταβατικό όν» είπε ο Σρι Ορομπίντο παλιότερα. Κατευθύνεται προς το υπεράνθρωπο τόσο αναπόφευκτα όσο και το πιο μικρό κλαράκι στο πιο ψηλό κλαδί ενός δέντρου μάνγκο περιέχεται μέσα στον σπόρο του. Οπότε, η μοναδική αληθινή ασχολία μας, το μοναδικό μας πρόβλημα, η μόνη ερώτηση για να λυθεί δια μέσου των αιώνων, αυτή που τώρα σκίζει επώδυνα το μεγάλο μας γήινο καράβι απο άκρη σ’ άκρη, είναι πώς να κάνουμε αυτήν την μετάβαση.

Και ο Νίτσε το είπε. Αλλά ο υπεράνθρωπός του ήταν μόνο μια κολοσιοποίηση του ανθρώπου⋅ είδαμε τί έκανε όταν καταπάτησε την Ευρώπη. Αυτό δεν ήταν μια εξελικτική πορεία αλλά μια επιστροφή στον παλιό βαρβαρισμό του ξανθού ή καστανού κτήνους του ανθρώπινου εγωισμού. Δεν χρειαζόμαστε έναν υπεράνθρωπο, αλλά κάτι άλλο, που ήδη μουρμουρίζει στην καρδιά του ανθρώπου και είναι τόσο διαφορετικό από τον άνθρωπο όπως οι καντάτες του Μπαχ διαφέρουν απο τα πρώτα γρυλίσματα των ανθρωποειδών. Και, πραγματικά, οι καντάτες του Μπαχ ακούγονται φτωχές όταν το εσωτερικό μας αυτί αρχίζει να ανοίγεται στις αρμονίες του μέλλοντος.

Είναι αυτό το άνοιγμα, αυτή η καινούρια εξέλιξη που θα θέλαμε να εξερευνήσουμε κάτω από το φως αυτών που έχουμε μάθει από τον Σρι Ορομπίντο και Αυτήν που συνέχισε το έργο του, τον modus operandi προς την μετάβαση, ώστε να μπορέσουμε εμείς οι ίδιοι να αρπάξουμε το χερούλι και να δουλέψουμε μεθοδικά για την δική μας εξέλιξη- να επιτελέσουμε μια πειραματική εξέλιξη- με τον τρόπο που άλλοι προσπαθούν να κάνουν έμβρυα στον πειραματικό σωλήνα, μόνο που αυτοί ίσως μπορέσουν να ακούσουν μόνο την ηχώ των τεράτων τους.
Το μυστικό της ζωής δεν είναι στην ζωή, ούτε του ανθρώπου στον άνθρωπο, όπως ούτε και «το μυστικό του λωτού είναι στην λάσπη απο την οποία φυτρώνει» είπε ο Σρι Ορομπίντο⋅ και παρόλα αυτά η λάσπη και μια ακτίνα του ήλιου συνδυάζονται για να δημιουργήσουν έναν υψηλό βαθμό αρμονίας. Είναι αυτή η περιοχή σύγκλισης, αυτό το σημείο της μεταλλαγής, που πρέπει να βρούμε. Τότε, ίσως, θα ξανανακαλύψουμε τι βρήκε ένα ήσυχο παιδί στην παραλία σε αυτό το ίχνος του άγριου αφρού, και την εξαίρετη μουσική που περιστρέφει τους κόσμους, και το ένα Θαύμα που περίμενε την ώρα του.
Και ότι φαινόταν ανθρωπίνως αδύνατον θα μοιάζει με παιδικό παιχνίδι.